Leczenie zaburzeń osobowości typu borderline

Sama idea wyodrębnienia zaburzenia borderline, czyli pogranicznego zaburzenia osobowości narodziła się w drugiej połowie XX wieku. Do wprowadzenia tego rozpoznania skłoniły klinicystów obserwacje pewnego sposobu zachowania u pacjentów borykających się z tą chorobą, przede wszystkim bardzo intensywna i wszechogarniająca siła reakcji emocjonalnych, która powoduje niemożność utrzymania jakiejkolwiek stałości. Zaburzenie osobowości borderline jest bardzo poważnym schorzeniem, wymagającym niejednokrotnie leczenia farmakologicznego.

Objawy borderline

Osoby z borderline cechuje przede wszystkim właśnie niestabilność wynikająca z nieumiejętności utrzymania w sobie stałego dobrego obiektu, do którego można by było odwołać się w różnych trudnych sytuacjach. Powoduje to, że wraz z rodzącym się impulsem, następuje przymus wykonania ruchu. Jak sama nazwa wskazuje – pograniczne zaburzenie osobowości – u osób dotkniętych tą chorobą występuje poczucie życia na pograniczu różnych odczuć, myśli, a szczególnie impulsów, które wprowadzają zamęt i chaos w życiu osoby i jej otoczenia. W związku z tym osoby z rozpoznaniem borderline poprzez siłę swoich reakcji mają skłonność do uzyskiwania kontroli nad swoim otoczeniem, szczególnie, że często w tym zaburzeniu występują różne działania autodestrukcyjne, np. samookaleczanie, co wywołuje poczucie winy i chęć otrzymania natychmiastowej pomocy. Niewątpliwym jest również fakt, że w przypadku tego rozpoznania osoby doświadczają niebywale silnego cierpienia, wiążącego się z przerażającym, często nieświadomym lękiem przed byciem porzuconym, co w efekcie prowadzi do prób radzenia sobie np. poprzez bardzo konkretne utrzymywanie bliskości z ważną dla siebie osobą, wręcz stapiania się z nią, bądź utrzymywanie relacji na bardzo dużą odległość, co zabezpiecza przed występowaniem tego lęku.

Praca z psychoterapeutą

Zaburzenie to wymaga długoterminowej psychoterapii, która w razie konieczności może być wspomagana leczeniem farmakologicznym. Terapia psychoanalityczna, bazująca między innymi na teorii relacji z obiektem, daje szansę na odbudowanie i uwewnętrznienie stałego dobrego obiektu, do którego pacjent w różnych sytuacjach może się odwołać. Jest to możliwe właśnie poprzez długoterminowy, stały, empatyczny i rozumiejący kontakt terapeuty z pacjentem.